ΟΙ ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ

Όταν οι μοναχοί του κλειστού μοναστηριού της Dorkhar (दोरखर, Αρχαία Dukezong / Chinese: 独克宗) στο Θιβέτ, συναντούν κάποιον Έλληνα, του υπενθυμίζουν ότι η γνώση είχε κατακτηθεί από τους προγόνους του.

Η ψυχή που δεν χάνεται και συλλέγει εμπειρίες μέσα από τις συνεχόμενες ενσαρκώσεις της, αποτελούσε θεμελιώδες δόγμα των περισσοτέρων αρχαίων μυστηρίων, όπως: των Ορφικών, των Ελευσινίων, των Καβείριων, των Πυθαγορείων, των Νεοπλατωνικών, των Γνωστικών κ.α.
- Τα Ορφικά Μυστήρια ήταν μυστηριακά τελετουργικά και εξαγνιστικές ιεροτελεστίες.
Όσοι συμμετείχαν σε αυτά, ήταν χορτοφάγοι, απείχαν από το σεξ και απέφευγαν να τρώνε αυγά / πρακτική που έμεινε γνωστή ως ορφικός βίος.
- Τα Καβείρια Μυστήρια (3ος Αιώνας π.Χ.) ήταν οι θρησκευτικές τελετές που γινόντουσαν προς τιμή των Καβείρων (οι "Μεγάλοι Θεοί" αρχαιοελληνικής, μυστηριακής λατρείας), πιθανολογείται να ήταν Πελασγικής, Φρυγικής ή Φοινικικής προέλευσης και τελούνταν στα ιερά των Καβείρων (Σαμοθράκη).
Αποτελούνταν από διάφορους βαθμούς μύησης και διαιρούνταν σε Μικρά και Μεγάλα Μυστήρια.
Στα Καβείρια Μυστήρια, η μύηση εστιαζόταν κυρίως στα περί γενέσεως και λιγότερο στα περί θανάτου, όπως γινόταν κυρίως στα Ελευσίνια Μυστήρια.
- Τα Ελευσίνια Μυστήρια ήταν τελετές προς τιμήν της θεάς Δήμητρας και της Περσεφόνης.
Κατά κοινή παραδοχή, επρόκειτο για τις ιερότερες και πιο σεβαστές τελετές από όλες τις γιορτές της Αρχαίας Ελλάδας. Έχοντας ξεκινήσει από την Σαμοθράκη και τα Καβείρια Μυστήρια, μεταφέρθηκαν στην Ελευσίνα από Θράκες αποίκους. Άρχισαν να αποκτούν μεγάλη φήμη κατά τον καιρό του Πεισιστράτου και έφτασαν στο απόγειο της ακμής τους, κατά τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή.
Η μύηση σε αυτά, αποσκοπούσε στην συμφιλίωση με το θάνατο και την προσδοκία της μεταθανάτιας ζωής.
- Τα Πυθαγόρεια Μυστήρια (5ος Αιώνας π.Χ.) ιδρύθηκαν στον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας, από τον Πυθαγόρα.
Δεν είχαν περιορισμένο σκοπό με ορισμένα μυστικά δόγματα, όπως το δόγμα της μετεμψύχωσης, αλλά ο σκοπός τους, ήταν ευρύτερος.
Η ηθικότητα, η αγνότητα και η εγκράτεια ήταν βασικές απαιτήσεις για την συμμετοχή σε αυτά.
- Τα Νεοπλατωνικά Μυστήρια (3ος - 6ος Αιώνας μ.Χ.) συνδέονται με την μεταφυσική, ηθική και μυστικιστική φιλοσοφική σχολή του Νεοπλατωνισμού που κατέχει κεντρικό ρόλο στην ιστορία των θρησκειών και του αποκρυφισμού.
- Τα Γνωστικά Μυστήρια (1ος Αιώνας π.Χ. - 4ος Αιώνας μ.Χ.) συνδέονται με τον Γνωστικισμό που ήταν ένα προχριστιανικής καταγωγής, φιλοσοφικό και θρησκευτικό κίνημα.
Είχαν τις ρίζες τους, στα Μεσογειακά ήθη της Ελληνιστικής περιόδου και εμφανίστηκαν στον Ρωμαϊκό κόσμο κατά την διάρκεια μίας ιστορικής περιόδου με μεγάλη έξαρση του θρησκευτικού αισθήματος και των μυστικιστικών πρακτικών.

Ο Πυθαγόρας (580 π.Χ. - 496 π.Χ.) αναφερόταν με άνεση, στις προηγούμενες ζωές του.
- Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος ήταν σημαντικός Έλληνας φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης και θεωρητικός της μουσικής.
- Ο Πυθαγόρας παντρεύτηκε την φιλόσοφο Θεανώ την Θουρία (6ο αιώνα π.Χ.), η οποία καταγόταν από τους Θούριους της Κάτω Ιταλίας και θεωρείται η διασημότερη γυναίκα αστρονόμος και κοσμολόγος της αρχαιότητας.

Λέγεται ότι διατύπωσε την θεωρία της "Χρυσής Τομής" καθώς και την θεωρία της "Αρμονίας των Σφαιρών".

Ο Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει ότι ο Πυθαγόρας έλεγε για τον εαυτό του, ότι υπήρξε ο Αιθαλίδης, ο γιος του Ερμή.
- Ο Διογένης ο Λαέρτιος (3ος αιώνας μ.Χ.) ήταν ιστοριογράφος της Φιλοσοφίας της Αρχαιότητας, συγγραφέας του έργου "Βίοι Φιλοσόφων" και της χαμένης συλλογής επιγραμμάτων, την οποία ονόμαζε "Πάμμετρο".
Ο Διογένης ο Λαέρτιος ήταν ελληνικής καταγωγής, γεννημένος μάλλον, στην πόλη Λαέρτη της Κιλικίας.
- Ο Αιθαλίδης ήταν γιος του Θεού Ερμή και της Ευπολεμείας, κόρης του Μυρμιδόνα.
Ο Αιθαλίδης έλαβε μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία ως κήρυκας και τοξότης, μαζί με δύο άλλους γιους του Ερμή, τον Εύρυτο και τον Εχίονα.
- Ο Αιθαλίδης είχε τεράστια μνήμη, χάρισμα που έλαβε από τον πατέρα του, και δεν ξεχνούσε ποτέ τίποτα, ακόμα και όταν πέθανε και κατέβηκε στον Άδη.
Ο Ερμής τον αγαπούσε ιδιαίτερα, ώστε κατάφερε να πείσει τον Δία να ορίσει ότι ο Αιθαλίδης θα έμενε μία μέρα στον κάτω κόσμο και μία μέρα στον επάνω κόσμο.

Ο Πυθαγόρας αφηγούνταν ότι ως Αιθαλίδης, είχε το προνόμιο ενός δώρου από τον Θείο πατέρα του, το οποίο θα έπρεπε να ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από την Αθανασία.
Τότε, ο Αιθαλίδης ζήτησε να διατηρεί την μνήμη όλων των εμπειριών του, ως ζωντανός και ως νεκρός.
Έτσι, ο Πυθαγόρας υποστήριζε ότι θυμάται όλες τις ενσαρκώσεις του, με μεγάλη ακρίβεια και πολλές λεπτομέρειες.

Μαρτυρούσε επίσης, ότι κατά τον Τρωικό πόλεμο (12ος Αιώνας π.Χ.), έζησε ως Εύφορβος.
Αυτή ήταν η επομένη μετενσάρκωση του, μετά την ζωή του, ως Αιθαλίδης.
- Ο Εύφορβος ήταν Τρώας πολεμιστής, γιος του Πανθόου και της Φροντίδος, αδελφός του Πολυδάμαντα και του Υπερήνορα, ο πρώτος που τραυμάτισε τον Πάτροκλο και στην συνέχεια, φονεύθηκε από τον Μενέλαο, που πήρε τον οπλισμό του.
Τον οπλισμό του Ευφόρβου, ο Μενέλαος αφιέρωσε στον Ηραίο Ναό του Άργους.
Σύμφωνα με τον Παυσανία (Έλληνας περιηγητής και γεωγράφος / 110 - 180 μ.Χ.), τον 2ο Αιώνα μ.Χ., μπορούσε κανείς ακόμα να δει την ασπίδα του Ευφόρβου στο Ηραίο.

Στην συνέχεια, ο Πυθαγόρας ενσαρκώθηκε ως Ερμότιμος.
- Ο Ερμότιμος ο Πρεσβύτερος, ο Κλαζομένιος (5ος αιώνας π.Χ.) ήταν Έλληνας φιλόσοφος και φυσικός.
Μία περίεργη καταγραφή μιας επιθανάτιας, εξωσωματικής εμπειρίας του Ερμοτίμου, έγινε από τον ιστορικό Κλέαρχο, μαθητή του Αριστοτέλη, ο οποίος ήταν "ένας από τους πρώτους σε αξία μεταξύ των φιλοσόφων της Περιπατητικής Σχολής".
Επειδή όμως, το έργο του Κλεάρχου χάθηκε, η ιστορία σώζεται σε χωρίο του Πρόκλου (Υπόμνημα στην Πολιτεία του Πλάτωνος ΙΙ, 113): "...πολλοί φάνηκε ότι πέθαναν και θάφτηκαν μέσα σε μνήματα, αλλά αναβίωσαν και παρουσιάστηκαν - άλλοι να κάθονται μέσα στους τάφους και άλλοι να στέκονται όρθιοι στο πλάι. Αυτό ακριβώς ιστορείται και για κάποιους αρχαίους, όπως: ο Αριστέας ο Προκοννήσιος, ο Ερμότιμος ο Κλαζομένιος, ο Επιμενίδης ο Κρης - δηλαδή ότι μετά θάνατον εμφανίστηκαν στους ζωντανούς."

Αργότερα, ο Πυθαγόρας ενσαρκώθηκε ως Πύρρος που ήταν ένας ψαράς από την Δήλο.

Η επόμενη ενσάρκωση του, ήταν ως Πυθαγόρας.